Amicus
Amicus est Christus, ut in Cantico: “Ipse est amicus meus, filiae Ierusalem,” quod in tantum Ecclesiam suam amavit, ut moreretur pro ea. Amicus, quilibet proximus noster. In Parabolis Salomonis: “Fili mi, si spoponderis pro amico tuo,” id est, proximo tuo. Amicus, animus noster, ut in Evangelio: “Amicus meus venit de via ad me,” id est, animus meus ad se. Amicus est aliquando, qui solo nomine est Christianus, ut in Evangelio: “Amice, quomodo huc intrasti?” quod iniquus homo et propter fidem, quam tenet, amicus est; sed quod charitate caret, vestem nuptialem non habet. Per amicos sancti angeli, ut in Cantico: “Quae habitas in hortis, amici auscultant,” quod angeli sancti humanae animae profectum audire desiderant. Per amicos praedicatores sancti, ut in Iob: “Concident eum amici,” quod praedicatores sancti diabolum in electis, quos ad fidem convertunt, destruunt. Per amicos caeteri sancti, ut in Evangelio: “Vos amici mei estis, si feceritis quae praecipio vobis,” id est, tunc me amatis, si praecepta mea servatis.