Ebrietas
Ebrietas est gaudium supernae gratiae, ut in Cantico: “Inebriamini, charissimi;” quod charitate erunt plenissimi electi, quando carnis simul et animae felicitate perfruentur. Ebrietas, interna satietas sanctorum, ut in Psalmis: “Inebriabuntur ab ubertate domus tuae;” id est, de supernae domus tuae plenitudine et hic quandoque sancti tui pascuntur. Ebrietas, amor mundi, ut in Ioele: “Expergiscimini ebrii, et flete,” id est, vos, qui diligitis mundum, intendite vos ipsos et dolete. Ebrietas, anxietas vitae praesentis, ut in Ieremia: “Inebriavit me absinthio,” id est, tantum per amaritudinem vitae praesentis me anxiari permisit, quod a me ipso poena alienantium. Ebrietas, error, ut in Paulo: “Qui ebrii sunt, nocte ebrii sunt,” et qui errant, per obscuritatem errant ignorantiae.