Aquilo
Aquilo est austeritas persecutionis, ut in Cantico: “Surge, aquilo; veni, auster,” quod desiderat nonnunquam Ecclesia, ut mitigetur austeritas persecutionis. Aquilo, populus gentilis, ut in Isaia: “Dicam aquiloni: Da; et austro: Noli prohibere,” quod inspirabo gentibus, ut credant. Aquilo est aliquando electus ad fidem conversus, ut in Iob: “Ab aquilone aurum veniet,” quod et a Paulo et ab Augustino, qui prius in fidelitate frigidi erant, splendor sapientiae venit. Aquilo, senectus, ut in Evangelio: “Venient ab aquilone, et retundent,” quod nonnulli in senectute ad requiem tendunt. Aquilo hostis antiqui suggestio, ut Ieremia, facies ollae succensae “a facie aquilonis,” id est, regnabo in reprobis. Aquilo diabolus, ut in Iob: “Qui extendit aquilonem super vacuum,” quod illorum mentibus, qui gratia sua vacui sunt, diabolum Deus dominari permittit.