Ostium
Ostium est Christus, ut in Evangelio: “Ego sum ostium ovium,” quod per Christum intrant fideles ad regnum. Ostium, foramen in latere Christi, ut in libris Regum: “Ostium lateris medii,” in parte erat domus dexterae, quod apertum erat latus Domini, unde salutis nostrae sacramenta perfluxerunt. Ostium, Ecclesia, ut in Cantico: “Si ostium est, compingamus eum tabulis cedrinis, “id est, sanctam Ecclesiam, per quam ad patriam coelestem patet introitus, adornabimus sanctis viris. Ostium, contemplativi, ut in Ezechiele, in visione interna. Ostium, os nostrum, ut in Iob: “Tacui, nec egressus sum ostium,” id est, loquendo per os non exivi. Ostium, intelligentia verbi Dei, ut in Evangelio: “Iam ostium clausum est,” id est, intelligentia verbi non patet. Ostium, ordo auditorum, ut in Apocalypsi: “Ecce sto ad ostium et pulso,” id est, cor, ut aperiatur, excito. Ostium, ingressus regni coelestis, ut in Exodo: “Offeret eum Dominus diis, et applicabitur ad ostium,” id est, subiicietur Balatis, et ab eis intruetur, ut dignus sit regnum coeleste introire. Per ostium, praedicatores sancti, ut in Iob: “Et posui vectem et ostia,” quod Deus Pater ad coercendum mundum Christum et praedicatores misit. Per ostium, dilectio Dei et proximi, iuxta exempla sanctorum Patrum. Per ostium, desideria carnis, ut in Iob: “Non conclusit ostia ventris qui portavit me,” id est, non devitavit desideria voluptatis, qui peccato exposuit me. Per ostia, spiritus maligni, ut in Iob: “Et ostia tenebrosa vidisti,” quod spiritus malignos, quorum suggestionibus consentientes reprobi aditum aeternae mortis inveniunt, Dominus moriens debellavit.