Desertum
Desertum est coelum, ut in Evangelio: “Dimisinonaginta novem oves in deserto;” quod angelicam naturam reliquerit in coelo. Desertum, uteru virginis, ut in Osee: “Adducet Deus ventum urentem de deserto;” quod Deus Pater produxit nobi Christum potentem de utero virginis. Desertum Iudaea: ut in Evangelio: “Erat Ioannes praedicans in deserto;” id est, desolatae Iudaeae Christum annuntians. Desertum, gentilitas, ut in Isaia: “Exsultet desertum,” id est, laetetur populus gentilis. Desertum, mundus iste, ut in Cantico: “Quae es ista, quae descendit de deserto?” Maria videlicet, quae elevatur ex hoc mundo. Desertum, multitudo impiorum, ut in Apocalypsi: “Abstulit me in desertum;” id est, ad intuendam multitudinem impiorum per contemplationem me rapuit. Desertum, mens prava, ut in libro Tobiae: “Ligavit Raphael daemonium in deserto superioris Aegypti:” quod in prava et tenebrosa mente diabolus clausus tenetur. Desertum, mens sancta, ut in Exodo: “Cumque minasset gregem ad interiora deserti, apparuit ei Dominus,” quod nobis Dominus tunc spiritualiter apparet, quando cogitationes nostras ad veram unitatem in devota mente, quae sanctae solitudini consistit, redigimus. Desertum, sancta conversatio: ut in Exodo: “Sacrificabimus Domino in deserto ;” id est, serviemus Domino in sancta conversatione. Per desertum daemones, ut in Psalmis: “Neque a desertis montibus,” quod nec ipsis spiritibus malignis patet locus fugiendae divinae maiestatis.