Tabernaculum
Tabernaculum est patria coelestis, ut in Psalmis: “Domine, quis habitabit in tabernaculo tuo?” id est, quis erit dignus locari in coelesti regno? Tabernaculum, humanitas Christi, ut in Psalmis: “In sole posuit tabernaculum suum,” id est, in virgine posuit humanitatem suam. Tabernaculum, virgo Maria, ut in Psalmis: “Sanctificavit tabernaculum suum Altissimus,” id est, purificavit per Spiritum sanctum matrem suam Christus. Tabernaculum, sancta Ecclesia, ut in Apocalypsi: “Ecce tabernaculum [Dei] cum hominibus,” quod sancta Ecclesia in medio carnalium commoratur. Tabernaculum, corpus nostrum, ut in Epistola Petri: “Iustum autem arbitror, quandiu sum in tabernaculo isto, vos commovere,” id est, quandiu vivo in corpore isto, docere vos. Tabernaculum, mens nostra, ut in Iob: “Secreto erit Deus in tabernaculo meo.” Tabernaculum, ipsa conversatio, ut in Iob: “Et longe facies iniquitatem a tabernaculo tuo,” id est, a conversatione tua. Tabernaculum, caro impii, ut in Iob: “Affligetur relictus in tabernaculo suo,” punietur videlicet reprobatus in carne sua. Tabernaculum, felicitas terrena, ut in Iob: “Et tabernaculum impiorum non subsistet,” id est, felicitas terrena, cum tanto affectu incumbunt impii deficient. Tabernaculum, sancti angeli, ut in Psalmis: “Quam dilecta tabernacula tua, Domine!” id est, quanto amore . . . tibi sunt angeli, in quibus habitas, o Domine! Per tabernacula antiqui sancti, ut in libro Numeri: “Quam pulchra tabernacula tua, Iacob!” quod multo spirituali decore nitebant antiqui sancti. Per tabernacula gentiles, ut in Iob: Et tabernacula eorum in terra salsuginis,” quod Christus Deus Pater corde gentilium dedit, ut in eis habitaret per fidem. Per tabernacula crimina cuiuslibet reprobi, ut in Psalmis: “Et in tabernaculis eius non sit qui inhahitet,” quod reproborum crimina electi imitari contemnunt.