Fovea
Fovea, malitia deceptionis, ut in Psalmis: “Incidit in foveam quam fecit,” quod, dum alium nonnunquam pravus quilibet decipere molitur, semetipsum decipit. Fovea, vitium excusationis, ut in Isaia: “Ibi habuit foveam ericius;” quod, quando superbus de peccato suo corripitur, ad tenebras excusationis confugit. Fovea, cupiditas terrena, ut in Iob: “Facies eorum demerge in foveam,” quod reprobi omnem suum intuitum ad cupiditatem terrenam inflectunt. Fovea, . . . . mortis, ut in Psalmis: “Foderunt ante faciem meam foveam, et inciderunt,” id est, occiderunt seipsos in eo quod putaverunt occidere me. Fovea, infernus, ut in libris Regum: “Proiecerunt eum in foveam grandem,” quod mundi huius amatores in puteum demerguntur infernalem.