Semita
Semita est humilitas, ut in Psalmis: “Deduc me in semita,” id est, veram fac me habere humilitatem, quae est fundamentum caeterarum virtutum. Semita, interna cogitatio, ut in Parabolis: “Consideravit semitam domus suae,” id est, diligenter inspexit internam cogitationem mentis suae. Semita, ascensio Christi, ut in Iob: “Semitam ignoravit avis,” quod Synagoga ascensum non cognovit nostri Redemptoris. Semita, perfectio, ut in Genesi: “Fiat Dan serastes in semita,” quod viris sanctis in perfectione vitae se arctantibus Antichristus se crudelem ostendit. Semita, voluntas hominis, ut in Iob: “Et decipula illius super semitam,” quod diabolus hominis potissimum studet decipere voluntatem. Semita, superbia, ut in Iob: “Nunquid semitam saeculorum custodire cupis?” id est, nunquid superbiam saecularium imitari desideras. Semita, angustia mortis, ut in Iob: “Et semitam, per quam non revertar, ambulo,” id est, ad mortis angustiam, a qua redire non possum, tendo. Per semitam religiosae actiones, ut in Psalmis: “Et cognosce semitas meas,” id est, acceptabiles fac tibi internas cogitationes meas.