Imber
Imber est Christus, ut in Osea: “Venit nobis quasi imber temporaneus et serotinus terrae,” quod Christus venit, qui primum quidem in gentilitatem, et postmodum in Iudaeam, humorem suae gratiae infudit. Imber, praedicatio divinitatis, ut in Iob: “Et imber fortitudinis suae,” et praedicationis divinitatis suae. Imber, exuberans doctrina, ut in Iob: “Quis dedit vehementissimo imbri cursum?” quod solus Deus facit ut doctrina exuberans ab homine suscipiatur. Imber, humilis doctrina, ut in Isaia: “Mandabo nubibus meis, ne pluant super eam imbrem,” id est praedicatoribus meis, ne in humilem infundant doctrinam. Imber, persecutio, ut in Cantico: “Imber abiit,” id est, tempestas persecutionis cessavit. Per imbrem, verba doctorum, ut in Iob: “Quos imbres montium rigant,” quod humiles verba sublimium doctorum infundunt.