Stercus
Stercus est humanitas, ut in Psalmis: “Et de stercore erigens pauperem,” quod qui se humiliat, exaltabitur. Stercus, res mundialis inordinate contra Deum dilecta, ut in libro Ecclesiastico: “De stercore boum lapidabitur piger,” quod mundi huius amatores in bono opere pigri ex amore rerum mundialium flagellantur, quasi viri sancti bonis strenue quasi boves Domini operibus insudantes, reputant ut stercora, ut Christum lucrifaciant. Stercus, fetor luxuriae, ut in Ioele: “Computruerunt iumenta in stercore suo,” quod carnales in fetore luxuriae terminaverunt terram. Per stercus occultae malitiae cordis, ut in libro Iudicum: “Statimque per secreta naturae alvi stercora proruperunt,” id est, in occulto fetidae cordis malitiae innotuerunt. Per stercus recordatio peccatorum, ut in Evangelio: “Usque dum fodiam circa illam, et mittam stercora,” id est, usque dum per interpositionem humilem eam et faciam eam recordari felicitates suas. Per stercus peccata carnis, ut in Ieremia: “Et qui nutriebantur in circeis, amplexabantur stercora,” id est, qui in spiritualibus delectabantur bonis, peccata exercent carnalia.