Nox
Nox est tribulatio, ut in Psalmis: “Neque luna per noctem,” id est, defectus virtutis non franget te per tribulationem. Nox, vita praesens, ut in Isaia: “Anima mea desideravit te in nocte, sed et spiritus meus,” id est, in praesentis vitae obscuritate. Nox, conversatio laicorum, ut in Genesi: “Luminare maius, ut praeesset diei, et luminare minus, ut praeesset nocti,” id est, sacerdotalem, quae regeret clericos, et regiam, quae turbam regeret laicorum. Nox, ipse diabolus, ut in Psalmis: “Et nox nocti indicat,” quod diabolus primum hominem obscure deceptum ad tactum ligni scientiae boni et mali perduxit. Nox, adversitas sancti, ut in Iob: “Quis dedit carmina in nocte?” quod Deus electos suos consolatur in tribulatione. Nox, ignorantia, ut in Iob: “Nocte opprimet eum tempestas,” id est, ignorantia eum damnatio prosternet. Nox, seductor humani generis, ut in Iob: “Sit nox illa solitaria,” id est, electis ad salvationem assumptis solus diabolus cum corpore suo, messa videlicet reproborum damnetur. Nox, infirmitas mentis, ut in Iob: “Et nox in qua dictum est: Conceptus est homo,” quod dum mente infirmatur, statim ad peccatum trahitur. Nox, peccatum, ut in Isaia: “Custos, quid de nocte,” id est: O Deus, quid iudicas de peccato meo? Per noctem obscuritas huius saeculi, ut in Cantico: “In lectulo meo per noctes quaesivi quem diligit anima mea,” id est, in praesenti obscuritate quaesivi Dominum in quiete mea. Per noctem afflictiones, ut in Psalmis: “In noctibus extollite manus vestras,” id est, in afflictionibus elevate actus vestros ad Deum.