Aquila
Aquila est Christus, ut in cantico Deuteronomii: “Aquila provocavit ad volandum pullos suos,” quod Christus discipulos suos, ut de virtute in virtutem proficiant, monere non cessat. Aquila, Ioannes Evangelista, ut in Ezechiele: “Facies Aquilae desuper ipsorum quatuor,” quod per hoc, quod de divinitate Christi est locutus, et more aquilae oculos in solem fixit, et non solum super caeteros et evangelistas fuit, sed semetipsum excellit. Aquila, diabolus, ut in Parabolis: “Viam aquilae in coelo,” quod subtilitas inimici a viris sanctis difficile deprehenditur. Aquila animam significat, ut in Iob: “Elevabitur aquila, et ponet in arduis nidum suum,” quod per contemplationem exaltatur anima, et in coelis defigit desiderium suum. Aguila, sublimis huius saeculi potestas, ut in Ezechiele: “Aquila grandis, magnarum alarum, longo membrorum ductu, plena plumis et varietate, venit ad Libanum, et tulit [inde] medullam cedri,” id est, rex Nabuchodonosor, rex potens, cum multis potestatibus, repletus varia levitate gloriae mundanae, obsedit Ierusalem, et captum totum populum adduxit. Per aquilam anima electorum, ut in Evangelio: “Ubicunque fuerit corpus, ibi congregabuntur et aquilae,” quod ubi Dominus est in corpore, ibi erunt sanctorum animae. Per aquilam daemones, ut in Ieremia: “Velociores fuerunt persecutores nostri aquilis coeli,” id est, inimici nostri aereis spiritibus crudeliores.