Canis
Canis est peccator impudens, ut in Parabolis: “Canis reversus ad vomitum suum,” id est, peccator impudens redit ad peccatum suum. Canis, poenitens quilibet, ut in Ecclesiaste: “Melius est canis vivus leone mortuo,” quod melior est, de peccatis humiliter confitens, quam de meritis superbe praesumens. Canis, quilibet infirmus, ut in libro Regum: “Nunquid canis sum, quod tu venis cum baculo ad me?” id est, nunquid pro tam infirmo me habes, ut tam facile posse me superare te credas? Canis, quilibet vilissimus, ut in libro Regum: “Quem persequeris, rex Israel? quem, nisi canem mortuum?” id est, me vilissimum, qui nec vivere dignus sum. Per canes, apostoli, ut in psalmo: “Lingua canum tuorum,” quod praedicatio apostolorum infusa est gentibus. Per canes, gentes, ut in Evangelio: “Non est bonum sumere panem filiorum et mittere canibus,” id est, doctrinam apostolicam dare gentibus. Per canes, Iudaei, ut in psalmo: “Circumdederunt me canes,” id est, invaserunt me Iudaei. Per canes, reprehensores, ut in Evangelio: “Nolite mittere sanctum canibus,” id est, sacrae Scripturae mysterium illis qui mordaciter reprehendunt. Per canes, detractores, ut in Paulo: “Videte canes,” ne intuemini detractores. Per canes, loquacitati servientes, ut in Apocalypsi: “Foris canes, foris malefici,” quod qui in crimine loquacitatis et malae actionis perseverant, a regno Dei excluduntur. Per canes, praedicatores boni, ut in Evangelio: “Canes lingebant ulcera Lazari,” quod sancti praedicatores sanabant peccata gentilis populi. Per canes praedicatores mali, ut in propheta: “Canes muti, non valentes latrare,” quod mali praedicatores vitia corripere nolunt.