Pulvis
Pulvis est fecunditas sanctitatis, ut in Cantico: “Et universi pulveris pigmentarii,” id est, universae fecunditates virtutes. Per pulverem, levitas mentis, ut in Evangelio: “Excutite pulverem de pedibus vestris,” id est, abiicite levitatem de affectibus vestris. Pulvis, instabilis quisque, ut in Psalmis: “Tanquam pulvis, quem proiicit ventus a [facie terrae],” id est, instabilis quisque quem prosternit tentationis flatus. Pulvis, cogitatio interna, ut in Isaia: “Sede in pulvere, filia Babylonis,” id est, quiesce in terrena cogitatione, o sterilis anima in confusione vitiorum consistens. Pulvis, desiderium saeculare, ut in Iob: “Et tum simul in pulvere dormient,” id est, pariter in desiderio saeculari requiescent. Pulvis, actio mundana, ut in Iob: “Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris,” quod infirmi, qui sunt in Ecclesia modo vitiis immundis coinquinantur mundanis actibus implicantur. Pulvis, quilibet peccator, ut in Iob: “Quando fundebatur pulvis in terra,” quod peccator nonnunquam a mollitia sua, inspirante Deo, ad stabilitatem convertitur. Pulvis, infirma actio, ut in Iob: “Tu forsitan in pulvere calefacies ea?” quod solus Deus subiectos in conversatione infima neglecte a malo praelato derelictos coelesti valet amore inflammare. Pulvis, spiritualis infirmitas, ut in Ieremia: “Ponet in pulvere os suum,” id est, spiritualiter confitebitur infirmitatem suam. Pulvis, interna discretio, ut in Exodo: “Cumque in tenuissimum pulverem universa confuderit,” id est, cum omnia, quae agis, in subtilissimam discretionem distinxeris. Pulvis, fragilitas hominis, ut in Psalmis: “Et in pulverem suum revertentur,” id est, tolles ab eis spiritum superbiae, et ad se humiliandum fragilitatem suam attendent. Pulvis, putredo humani generis per mortem, ut in Iob: “Sicut lutum fecisti me,” id est, de terra fecisti corpus meum, et in putredinem post mortem rediges illud.